Ή γαλεάσσες, επί το ιστορικότερον. Ιστιοφόρα, πολεμικά,  πλοία (με κουπιά) της παπικής Δύσης που – τι ουδόλως περίεργο -  όταν έπιαναν λιμάνι οι θρήνοι και οι οδυρμοί επικρατούσαν παντός άλλου φυσικού (ή τεχνηέντως εκφερομένου) ήχου. Αγαπημένος τους μήνας ο επόμενος από τον  θερινό Ιούλιο, κι αυτό γιατί τα κύματα της θάλασσας ευνοούσαν, γενικώς και ειδικώς, τα οικονομικά σχέδια της, τότε, άρχουσας χριστιανοσύνης: «[…]  Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ, /  τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταύροφοροι. / Παντιέρες πάγαιναιν του ανέμου συνοδιά /  και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου […]» (Νίκος Καββαδίας, Federico Garcia Lorca).

Aπό το PRESTO O TARDI /το λεξικάκι που... παίζει με τον θάνατο, εκδόσεις Νεφέλη. Βλέπε και λήμματα: πεθαίνω της πείνας, χαροκαμένος, γαλέρες του θανάτου, ο άγιος, Τετέλεσται!, λείψανα άγια, ο δόκτωρ Λίβινγκστον υποθέτω!,  οδός Ελένης Ζωγράφου, νεκρόφιλος, Λάζαρος, διασκέδαση, έφυγε,  νεκροταφείο ελεφάντων, Απέθαν η πεθερά μου, κ΄επλάτυν' η γωνιά μου, Αντόνιο, ζωή, κ.ά

Άψογο… βιντεοκολάζ κι από μουσικής απόψεως εξαιρετικό το σημερινό μπόνους μας: