Παραεκκλησιαστικό τραστ (ένωση) φανατικών χριστιανών (Άγγλων και Ιρλανδών). Έδρασε μέχρι και τον 18ο αιώνα. Το απύθμενο μίσος για τις καϋμένες τις γάτες ήταν το αποτρόπαιο, κοινό, χαρακτηριστικό των μελών της (και όχι η αγάπη για το συνάνθρωπό τους, όπως ο χριστιανισμός πρεσβεύει): «Όσες μάλιστα είχαν μαύρο τρίχωμα, αυτές τις έκαιγαν ζωντανές, όπως η Ιερά Εξέταση του αιρετικούς» (Χαλιβ.). Οι... αδελφοί Πυροκολασίτες (τα μέλη της δηλ.) πίστευαν ότι ο Σατανάς είχε τοποθετήσει στα εντός των γατών τα όσα δαιμόνιά του, προκειμένου να αλώσει και να εξαλείψει κάθε χριστιανική ψυχή: «Θεωρούσαν ακόμα ότι ο Άγιος Μαυρίκιος, προστάτης των Ιρλανδών Χριστιανών, “είχε εξορίσει όλα τα κακά πνεύματα από το νησί” και, κατ’αυτούς, ήταν άχρηστη και πολλαπλώς επικίνδυνη η ύπαρξη της γάτας στη χώρα τους» (πρ. π.). Η Αδελφότητα του Πυρός της Κολάσεως διέθετε στα μέλη της όλα τα ειδικά αυτά σύνεργα που απαιτούνταν για το κυνήγι, τη σύλληψη και κάψιμο των γατών (και τα οποία αγοράστηκαν, έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε, από τους σχετικούς χριστιανικούς εράνους). Βλέπετε και λήμματα: χριστιανισμός, ιλάτσι, Φάρμα των ζώων.